Zaman değişti.Yeni nesil artık teknoloji ile beraber doğup, gelişiyor. Her yerde hızlı ulaşılabilir sanal resimler, uyaranlar var onlara sunulan. TV, akıllı tabletler, sanal oyunlar, sosyal medya mecraları, cep telefonları.. Her köşede, her elde görmek ve ulaşmak mümkün. Peki çocukları bunlardan ne kadar uzak tutmalıyız? Ya da daha doğrusu ne kadarından koruyabiliriz?

İnsanı en çok korkutan şey belirsizliktir. Hayatın akışına tutunmayı kimi zaman sekteye uğratan belirsizlikler her an her durumda yolumuza çıkabilir ve öngörülemez oluşları nedeniyle bizi gafil avlarlar. İnsanlığın bugüne kadar mücadele ettiği en büyük belirsizlik ise ölüm anı. Kendimizi ve sevdiklerimizi ölüm senaryosunun içinde düşünmek bile bizi korku, kaygı ve mutsuzluk hislerine boğabilir. insanların ölüm korkusunu (tanatofobi) kendilerinden daha çok sevdikleri insanları kaybetmek ve sonrasında yaşayacakları çaresizlik hissinden korkmak olarak ifade ettiklerini gösteren araştırmalar bulunuyor. Ölüm sonrası gelecek olan yalnızlık ve geleceğe yönelik umutsuzluktan zihnen kaçınmak istiyoruz çünkü sevgi ile kayıp birlikteliği iç dengemizi bozuyor. Peki hayat ne kadar kaçınılabilir durumlarla sınıyor bizi?

Kendini affetmek! Ne kadar zor gelse de insana, affetmeli kendini! Çünkü hayat affetmek ve yola devam etmek üzerine sınıyor bizi. Önce şu soruları bir soralım kendimize ; etrafımdaki insanlara karşı ne kadar şefkatli, ne kadar toleranslıyım? Onların acılarını veya eksikliklerini gördüğüm zaman nasıl tepki veriyorum? Peki birileri bana hislerini anlattığında ne kadar dikkatle dinliyorum ya da paylaşılan hislerin ne kadarını reddediyorum? Her hangi biri hata yaptığında, acı çektiğinde bu durumu anlayışla karşılıyoruz. O kişinin kendisini iyi hissetmesi için çaba harcıyor, gerektiğinde göz yaşlarını akıtmasına, pişmanlıklarını bizimle paylaşmasına izin veriyoruz. Motive etmeye, herşeyin iyi olacağına inanması için onu dinliyor ve onunla konuşuyoruz. Peki içimiz bize hata yaptığını söylediğinde ne oluyor?

Anne ve babaların çocuklarına sınır koyması gerektiğinden bugün anne baba olmak yazısında bahsetmiştik. Peki bu sınır sadece ‘ hayır ‘ diyerek mi oluşur? Ailelerden en sık gelen soru şu; Onlara nasıl hayır diyeceğiz? Çocuklara bir şeyi yapamayacağını söylemek için ‘hayır’ demenize gerek yoktur. Aslında burada izin verme mekanizmasını bozan, sınırları ortadan kaldıran şey, ailelerin izin verecekleri şeylere de hayır demeleri. Yani gerçek anlamını öldürüyoruz bu kavramın!

İkinci çocuğun dünyaya gelişi hem Bayram hemde kaos yaşatır aileye. Çok özlenen bir his gelip yerleşir annenin koynuna, ama aynı zamanda ilk çocuğun zamanını ilgisini yeni gelene vereceği düşüncesiyle suçluluk hissi de konuverir yanıbaşına. Ne olacak bundan sonra?