Bir nesil minik Calimero ile büyüdü..Hayatında yaşadığı zorlukları kocaman bir cümleyle kucaklardı ve o cümle bazı anlarda hala kulağımda bana fısıldar ‘Ama bu haksızlık değil mi?’. Hayat zorluklarla karşılaştığımız, kimi zaman yolumuza çıkan tümseklerle yavaşladığımız, kimi zaman da takılıp tepetaklak yere kapaklandığımız anlarla dolu. Korku, endişe, çaresizlik hissettiğimiz o anlarda içimiz bunun bir haksızlık olduğunu söyler bize. Haklıdır da!

Uzun bir aradan sonra kalemi yeniden elime aldım. Biraz anne adaylarıyla konuşmak istiyorum. Son zamanlarda anne olmak isteyen kadınlarla yolum kesişiyor ve ortak bir cümlede buluşuluyor hep : ‘ ya anne olamazsam?’. Dış dünyaya söylerken ne kadar zorlanıyoruz aslında bu cümleyi. Genelde anne olmak için duyulan isteğin hemen peşinde soluğunu hissettiren bir cümle gizli oluyor ‘anne olmayı başarabilecek miyim?’. İşte bu noktada ayrılıyoruz kendi aramızda.

''Ağlamak güzeldir süzülürken yaşlar gözünden sakın utanma..''   Mutlu olmayı çok istiyoruz. Bazen mutsuz olmaya fikren bile tahammülümüz olmuyor. Amacımız sonsuza dek mutlu yaşadılar ile biten bir masal yaratmak. Hayat ise bize bambaşka bir masal anlatıyor.. Mutluluğun mayası mutsuzluktur!

Hayatın hangi döneminde olursak olalım bir yakının kaybı derin iz bırakır yüreğimizde.Öyleki bu iz başkalarının kayıplarını işittikçe tazelenip hatırlatır kendini.Ömür boyu özlemekle, hayat boyu hatırlamak arasında gidip gelir.Adı yas; yani yoğun üzüntü, kırgınlık, acı ile gelen hüzün hali. Bir çoğumuz tanıyoruz onu.Birilerini kaybettik ya da birilerini kaybedeceğiz. Belkide çok sevdiğimiz birinin kaybı biziz.

Günümüzün sunduğu dijital kareler, tv programları aynı anda çok canlı ve hızlı görsellerle, işitsel uyaranlarla çocukların beynine hücum ediyor ve her yanı kuşatıyorlar adeta. Ancak gerçek dünya uyaranları ile benzerlikleri yok denecek kadar az. Çocuklar tv karşısında öğrenmiyorlar, uyuşuyorlar!