Dün çok keyifli bir canlı yayın izledim, bir süredir üzerinde düşündüğüm ve önemsediğim bir konu konuşuldu:Yeni bir dünya mümkün mü? Öncelikle hepimiz mevcut sistemi neden şu anda sorguluyoruz ve değişmesi gerektiğine inanıyoruz onunla başlayalım. Çünkü mevcut sistemde insanlar sistemin büyümesine hizmet ediyor, oysa ki yeni dünya düzeninin, insana hizmet eden sürdürebilir gelişim modeline ihtiyacı var.

Korona nedeniyle mevcut düşünce yapımızın, atıflarımızın ve bize getirdiği duygusal yükün giderek ağırlaştığı bir süreçten geçiyoruz. Ortaya çıkan bir davranışın veya duygunun öncesinde, onu yaratan önemli bir güç var: DÜŞÜNCELERİMİZ! Bir olaya karşı sergilediğimiz davranışın arkasında, o alayın bizdeki anlamı yatıyor. Bakış açısı denilen şey, geçmiş travmalarla, çocukluk yaşantılarıyla, aile tutumlarıyla, benlik saygısıyla, öz şefkat bileşenleriyle ve değersizlik inançlarımızla yakından ilgilidir ve bu çerçevede şekillendiği bilinmektedir. İnsanlar kendi benlikleri, gelecekleri ve dünya algılarında bazı bilişsel hatalar yaparlar ve hatalara uygun davranışlar sergilerler. Aynı olayı yaşayan iki kişinin farklı tepkilerle karşılaması ve farklı duygularla olayı anlamlandırması bu düşünce çarpıtmalarından kaynaklanmaktadır.

Günlük hayatımızda depresyon kelimesini ne kadar çok kullanıyoruz, farkında mısınız? Duygusal olarak çıkmazda hissettiğimizde, engellendiğimizde, terk edildiğimizde, işimizi, evimizi, şehrimizi değiştirdiğimizde depresyona girdim diyoruz. Günlük hayatın adeta bir parçası olan bu kelimenin anlamını gerçekten biliyor muyuz? Peki gerçekten depresyonu yaşayan insanları anlayabiliyor ve onların ihtiyaç duyduklarını verebiliyor muyuz? Günlük hayatta zorlandığımız ve bizi üzen olaylara karşı verdiğimiz depresif tepkiyi, depresyonla karıştırmamak lazım. Klinik anlamda depresyon adıyla tanımlanan tablo, farklı özelliklerine göre ayrı tedavi planlaması gerektiren, önemli bir duygudurum bozuklukluğudur. Yani birden çok alt gruptan oluşan bir bozukluktan bahsediyoruz. Uzmanlar tarafından bile ayırt etmekte kısmen zorluk yaratan o ince çizgileri anlamak oldukça emek istiyor. O  yüzden gereksiz tanılarla yormayacağım sizleri.

Yalnızlığın ilacıdır; duygusal yakınlık ve aidiyet.  Aidiyet temel bir insan ihtiyacıdır ve bireyler aidiyet ve sevilme ihtiyacına sahip olarak dünyaya gelmektedir. İlk olarak aile içinde doyurulmaya başlanan  bu ihtiyaçlar, yetişkinlikte topluma ve sosyal gruplara ait olma ihtiyacıyla giderilmeye devam eder ve alınan sosyal destek süreçleriyle de yakından ilgilidir.

Korona virüsü nedeniyle dün 31 büyükşehirde 48 saat süreyle sokağa çıkma yasağı ilan edildi. Bu haberi takiben, pek çok kişinin sokaklara döküldüğünü ve yoğun bir kaygı ve panikle ihtiyaç olarak düşündüklerini ‘ya alamazsam?’ diye nasılda kaosa sürüklendiklerini görmüş olduk. Kollektif bir kaygının kollarındayız ve davranışlarımızı kontrol edemiyoruz.